ชีวิตของผมนะหรือ ดูไปก็คล้ายๆกับขบวนรถไฟ
เพราะตั้งแต่เล็ก ผมเดินทางชีวิต ตามเส้นทางที่เหมือนกับคนส่วนใหญ่ ถูกปลูกฝังไว้ว่า…
“เรียนให้เก่งเข้าไว้จะได้มั่นใจว่ามีงานทำ”
พอเรียนจบ ก็มีคนบอกว่า…
“ต้องไปทำงานที่นั่นที่นี่แล้วจะมีอนาคต”
พอได้งานทำในที่ๆเขาว่ามีอนาคต ก็มีคนบอกอีกว่า…
“ให้ขยันเข้าไว้แล้วจะร่ำรวย”
แต่ดูเหมือนขบวนรถไฟชีวิตของผม มันเคลื่อนตัวไปอย่างเรื่อยๆ บนเส้นทางสายเดิมๆอย่างซ้ำซาก และน่าเบื่อหน่าย
“คุณเป็นคนเก่งนะ ทุกคนยอมรับ แต่ที่จะขึ้นเป็นกรรมการบริหารน่ะ คงต้องรอตามลำดับขั้น ตามอาวุโส”
ความสำเร็จที่ผมฝันไว้ มันช่างอยู่ห่างไกล และและใช้เวลายาวนานเหลือเกิน เกินกว่าที่ผมจะรอไหว ส่วนลึกในจิตใจ มันร่ำร้องให้ผม แสวงหาเส้นทางใหม่ๆ ที่ไม่ใช่แค่รางแคบๆ แต่เป็นเส้นทางที่ผมเชื่อมั่นว่า…
พลังความสามารถ และศักยภาพเต็มร้อยของผม จะเป็นพลังขับเคลื่อนให้ผมก้าวไปสู่ เส้นทางสายใหม่ ที่ผมสามารถกำหนดอนาคตของตนเองได้…ด้วยตัวผมเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น